Στα Στέκια Της Φιλοσοφίας !!!
Σήμερα το πρωί, την ώρα που έγραφα τα κείμενά μου στο αγαπημένο μου καφέ, ήρθε μια γλυκιά ηλικιωμένη κυρία με μεγάλα λαμπερά μάτια και όμορφο ευγενική φυσιογνωμία και κάθισε απέναντί μου. Έβγαλε ένα μπλοκ ζωγραφικής από την τσάντα της και άρχισε να περιφέρει το βλέμμα της στον χώρο γύρω μας. Με την άκρη του ματιού μου την είδα να κοιτάει προς την κατεύθυνση που βρισκόμουν, εξετάζοντας προσεκτικά τον τρόπο που καθόμουν, γέλασε κι άρχισε να σχεδιάζει.
Μείναμε έτσι για περίπου 4 ώρες, εκείνη σχεδίαζε κι εγώ έγραφα. Καθώς χάζευα κι εγώ, με απλανές βλέμμα, χαμένος στις σκέψεις μου, ένιωσα μια έντονη αίσθηση αυτοσυνειδησίας, καθώς την ένιωθα να με παρατηρεί όση ώρα ασκούσε την τέχνη της.
Δεν ανησύχησα όμως και τόσο πολύ, καθώς δεν είχα στο νου να πιάσω συζήτηση μαζί της. Εξάλλου, ήταν τόσο απορροφημένη, σχεδιάζοντας μέσα στη σιωπή, χαμογελώντας στα σχέδιά της και τους άλλους ανθρώπους που κάθονταν γύρω μας. Την κοίταξα όμως μερικές φορές για να δω το χαμόγελό της, ένα χαμόγελο που ανάδυε πάθος, μια ιδιαίτερη παρουσία που συναντά κανείς σπάνια.
Μόλις ήρθε το μεσημέρι, μπήκε ένας νέος πελάτης και όπως άνοιξε η πόρτα, ένα αεράκι από το θυελλώδη άνεμο που φυσούσε έξω, πέρασε στον χώρο. Ο αέρας πήρε μαζί του τα σχέδια της κυρίας και ένα από αυτά παρασύρθηκε ακριβώς μπροστά μου. Το σκίτσο ήταν τρομερό, σχεδιασμένο με κάθε λεπτομέρεια. Απεικόνιζε, με τέλειο τρόπο έναν άνδρα που μου έμοιαζε και δακτυλογραφούσε στο λαπτοπ του.
Κοίταξα την ηλικιωμένη κυρία και χαμογέλασα. «Ποιος είναι αυτός ο ωραίος άνδρας;».
Κρυφογέλασε και άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. «Δεν ξέρω», απάντησε. «Μάλλον ένας ήρωας που βγήκε από ένα παραμύθι». Μετά μου έδειξε και κάποια άλλα από τα σκίτσα που σχεδίαζε. Ένα από αυτά απεικόνιζε τον barista που καθόταν πίσω από το ταμείο και διάφορους άλλους πελάτες της καφετέριας.
«Ουάου», αναφώνησα με θαυμασμό!
Η κυρία αναστέναξε, χαμογέλασε και είπε, «μερικές φορές θα ήθελα να μπορώ να αιχμαλωτίσω όλη την ομορφιά του κόσμου στα σχέδιά μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι αδύνατο. Έτσι, σκέφτηκα να απαθανατίζω τις όμορφες στιγμές».
Της απάντησα ότι όλη η ομορφιά του κόσμου απαθανατίζεται σε κάθε σχέδιο που αντιλαμβάνεται την ομορφιά μιας στιγμής∙ κι ότι τα σχέδιά της ήταν πραγματικά υπέροχα, όπως και το χαμόγελό της, διότι αποκάλυπταν μια παρουσία, με ένα πάθος που μπορούσε να διακρίνει την ομορφιά σε μέρη κοινά, συνηθισμένα και καθημερινά - μια ομορφιά που οι περισσότεροι από εμάς χάνουμε.
Κρυφογέλασε και πάλι και είπε, «η μακαρίτισσα η μητέρα μου κάποτε μου είπε ότι η ομορφιά έρχεται όταν ο χρόνος παύει να υπάρχει. Εάν έχει δίκιο, τότε πράγματι τα σχέδιά μου είναι όμορφα. Κι αυτό, διότι, νομίζω ότι ο χρόνος σταματά όταν προ-σπαθώ να ενώσω τις ιδέες μου με τις στιγμές που γεννιούνται και υπάρχουν γύρω μου».
Χαμογέλασα εγκάρδια και έστρεψα τον λαπτοπ μου προς το μέρος της για να μπορέσει να διαβάσει τις λέξεις που είχα γράψει λίγες στιγμές πριν: «Ο χρόνος παύει να υπάρχει όταν εκείνη αγκαλιάζει τη στιγμή, διότι δεν αποζητά τίποτε άλλο, μόνο την ομορφιά που η στιγμή αυτή μπορεί να της χαρίσει».
«Ποια είναι;» ρώτησε η κυρία.
«Είναι η σοφή ηρωίδα ενός παραμυθιού που κάποιοι άλλοι θα διαβάσουν… και είναι και μια ελπίδα για μένα», απάντησα κλείνοντας το μάτι.
Μου έκλεισε κι εκείνη το μάτι, για να μου δείξει ότι δεν ήταν μια απλή ελπίδα. Και πριν προλάβω να χαμογελάσω, ξαφνικά φταρνίστηκα. Εκείνη μου είπε ότι έμοιαζα με τον Tarzan εκείνη την ώρα και θέλησε να με σκιτσάρει.
Της απάντησε ότι δεν με πείραζε να μείνω για λίγο ακίνητος, ποζάροντας έτοιμος να φτερνιστώ! Καθώς σχεδίαζε, εγώ εξέταζα το βλέμμα της, ξέρετε για ποιο βλέμμα μιλάω … είναι εκείνο το βλέμμα που έχει κανείς όταν βλέπει γύρω του ομορφιά, ο χρόνος παύει να υπάρχει και οι ήρωες των παραμυθιών ζωντανεύουν μπροστά μας.
Η παρουσία που μας κάνει να αντιληφθούμε όλα εκείνα που χάνουμε!
Γιατί σας είπα αυτή την ιστορία;
Διότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από μικρές, ανεπαίσθητες υπενθυμίσεις, μερικές φορές.
Χρειαζόμαστε κάποιον να μας υπενθυμίζει την αίσθηση να βουλιάζει κανείς μέσα στην ομορφιά της στιγμής— στην ομορφιά των ανθρώπων, της συνομιλίας, των ανεκτίμητων μικρών κομματιών ζωής που υπάρχουν εκεί.
Έχουμε ανάγκη κάποιος να μας υπενθυμίσει τι σημαίνει να ζωντανεύουν μπροστά μας τα «πριγκιπόπουλα του παραμυθιού».
Διότι, πολύ συχνά, μέσα στη σπουδή και το χάος της καθημερινότητας, εμείς το ξεχνάμε.
Ξεχνάμε τι μπορούμε να κάνουμε όταν δινόμαστε με πάθος σε κάτι.
Ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τα δώρα που βρίσκονται μπροστά μας.
Έτσι, έγραψα μια ιστορία για μια καθημερινή μου πρωινή συνήθεια – ένα συνηθισμένο πρωινό στο αγαπημένο μου καφέ – που έφερε μια απρόσμενη ομορφιά στη ζωή μου, απλώς επειδή έστρεψα τη σκέψη μου πάνω της.
Παρατήρησα τη γλυκιά κυρία που με σκίτσαρε, καλωσόρισα την παρουσία της, χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω την κατάσταση. Δεν βιαζόμουν να πάω κάπου… ούτε κι εκείνη.
Βρεθήκαμε κι οι δύο εκεί, ολόσωμα και ολόψυχα, ο ένας μαζί με τον άλλον.
Και, έτσι, μαζί φτιάξαμε μαζί μια πραγματικά αξιολάτρευτη ιστορία, που αξίζει να τη θυμόμαστε.
Ας αφήσουμε τις στιγμές να οδηγήσουν το βλέμμα μας.
Στη ζωή τα πάντα είναι σημαντικά, κάθε στιγμή, ό,τι κάνουμε, όπου κι αν είμαστε.
Διότι είναι η μοναδική στιγμή που είναι εντελώς δική μας.
Δεν πηγαίνουμε πουθενά, είμαστε εκεί.
Δεν πηγαίνουμε σε καμία στιγμή πιο σημαντική, σε κανένα μέρος πιο σημαντικό.
Το παρόν δεν είναι το εφαλτήριο – είναι ο απόλυτος προορισμός.
Η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής μας βρίσκεται σε αυτή τη στιγμή.
Αυτή η στιγμή δεν είναι τίποτε άλλο από την ίδια τη ζωή μας!
Ίσως αυτό φαίνεται προφανές, αλλά, εμείς οι άνθρωποι δυστυχώς έχουμε την τάση να ξεχνάμε εύκολα. Όλοι μας, ξεχνάμε πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να παραδεχτούμε.
Κάθε μέρα, όλη μέρα, πολλοί από εμάς αισθανόμαστε ότι το παρόν δεν μας είναι αρκετό - λες και η ζωή μας απλώς δεν αξίζει να είμαστε ολόψυχα παρόντες μέσα σε κάθε στιγμή της ζωής. Και για αυτόν τον λόγο, χάνουμε την ομορφιά της ζωής.
Κι όμως, αν κάναμε το αντίθετο;
Τι θα γινόταν εάν αποδεχόμασταν αυτή τη στιγμή και ό,τι βρίσκεται μέσα της (ακόμη κι εμάς), ως κάτι απόλυτα αρκετό;
Τι θα γινόταν εάν αποδεχόμασταν το «κακό» μαζί με το καλό, τις απογοητεύσεις μαζί με τα μαθήματα ζωής, το βαρετό με το ενδιαφέρον, την ανησυχία με την ευκαιρία, ως μέρος μιας αόρατης συμφωνίας που μας προσφέρεται από μια δεδομένη στιγμή της ζωής;
Τι θα γινόταν εάν σταματούσαμε για λίγο για να δούμε τα πάντα με απόλυτη καθαρότητα;
Για σκεφτείτε …
Η ζωή μας θα ήταν πιο ουσιαστική και αξιομνημόνευτη;
Θα είχαμε περισσότερες όμορφες ιστορίες να λατρέψουμε και να μοιραστούμε με κάποιος;
Ναι, νομίζω ναι!
Κι έτσι, τώρα νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δώσουμε όσο περισσότερη προσοχή μπορούμε.
Τώρα είναι η καλύτερη ώρα να κοιτάξουμε γύρω μας με δέος – να δούμε την υγεία μας, το σπίτι μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας και τις ευκαιρίες της κάθε στιγμής.
Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή να παρατηρήσουμε το παραμύθι στη ζωή μας – να δούμε τι χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Πώς;
Δύο λέξεις: Πνευματική επίγνωση.
Πιο εύκολα το λέει κανείς, παρά το κάνει, έτσι συμβαίνει συνήθως. Κι όμως, εάν το κάνουμε θα δούμε ότι κάθε στιγμή αξίζει την προσοχή μας, να της δοθούμε απόλυτα και μοναδικά.
Η πνευματική επίγνωση είναι μια καθημερινή πρακτική, η απόλυτη πρόκληση. Είναι τρόπος ζωής, τρόπος του είναι, τρόπος να παρατηρούμε, να βουλιάζουμε μέσα στην δύναμη του ανθρωπισμού μας.
Εάν θέλετε να κάνετε πρακτική, αρκεί να θυμίζετε στον εαυτό σας …
1️⃣---➤Να έχει επίγνωση για ό,τι συμβαίνει την παρούσα στιγμή χωρίς να επιθυμεί κάτι διαφορετικό.
2️⃣---➤Να απολαμβάνει κάθε ευχάριστη εμπειρία χωρίς να σκέφτεται τι θα γίνει εάν κάτι αλλάξει (σίγουρα θα αλλάξει).
3️⃣---➤Να βιώνει κάθε δυσάρεστη εμπειρία χωρίς τον φόβο ότι πάντοτε θα είναι έτσι (διότι δεν θα είναι).
Αν εντάξουμε αυτή την ιεροτελεστία της επίγνωσης στην καθημερινότητά μας, σίγουρα θα δούμε αναμφισβήτητα ότι ο τρόπος που βιώνουμε τη ζωή μας θα αλλάξει στο εξής.
Μόλις η ηλικιωμένη κυριά ολοκλήρωσε το σχέδιο με εμένα την ώρα που είμαι έτοιμος να ξεσπάσω σε ένα ηχηρό φτάρνισμα, το κοίταξε, το θαύμασε χαμογελώντας όμορφα κι αληθινά και είπε: «Μικρέ μου Ταρζάν, είναι τέλειο! Γιατί μέχρι τώρα δεν έμαθα να ανοίγω τα μάτια μου και να εκτιμώ αυτές τις γλυκές συναντήσεις; Να περνάω κάθε μέρα σαν να ήταν η πρώτη, ή η τελευταία μου σε αυτή τη γη;». Τότε, σταμάτησε για λίγο, σιώπησε αφήνοντας το χαμόγελο στο πρόσωπό της, πήρε μια βαθιά ανάσα και με το βλέμμα στυλωμένο στο σκίτσο συνέχιζε απαλά «μικρέ μου Ταρζάν, μετανιώνω μόνο και μόνο διότι πολλές φορές ασυνείδητα πιστεύω στη σημασία του αύριο».
Ας κρατήσουμε το συναίσθημά της στην καρδιά μας, ας μάθουμε από αυτό!!!
share24.gr
Μείναμε έτσι για περίπου 4 ώρες, εκείνη σχεδίαζε κι εγώ έγραφα. Καθώς χάζευα κι εγώ, με απλανές βλέμμα, χαμένος στις σκέψεις μου, ένιωσα μια έντονη αίσθηση αυτοσυνειδησίας, καθώς την ένιωθα να με παρατηρεί όση ώρα ασκούσε την τέχνη της.
Δεν ανησύχησα όμως και τόσο πολύ, καθώς δεν είχα στο νου να πιάσω συζήτηση μαζί της. Εξάλλου, ήταν τόσο απορροφημένη, σχεδιάζοντας μέσα στη σιωπή, χαμογελώντας στα σχέδιά της και τους άλλους ανθρώπους που κάθονταν γύρω μας. Την κοίταξα όμως μερικές φορές για να δω το χαμόγελό της, ένα χαμόγελο που ανάδυε πάθος, μια ιδιαίτερη παρουσία που συναντά κανείς σπάνια.
Μόλις ήρθε το μεσημέρι, μπήκε ένας νέος πελάτης και όπως άνοιξε η πόρτα, ένα αεράκι από το θυελλώδη άνεμο που φυσούσε έξω, πέρασε στον χώρο. Ο αέρας πήρε μαζί του τα σχέδια της κυρίας και ένα από αυτά παρασύρθηκε ακριβώς μπροστά μου. Το σκίτσο ήταν τρομερό, σχεδιασμένο με κάθε λεπτομέρεια. Απεικόνιζε, με τέλειο τρόπο έναν άνδρα που μου έμοιαζε και δακτυλογραφούσε στο λαπτοπ του.
Κοίταξα την ηλικιωμένη κυρία και χαμογέλασα. «Ποιος είναι αυτός ο ωραίος άνδρας;».
Κρυφογέλασε και άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. «Δεν ξέρω», απάντησε. «Μάλλον ένας ήρωας που βγήκε από ένα παραμύθι». Μετά μου έδειξε και κάποια άλλα από τα σκίτσα που σχεδίαζε. Ένα από αυτά απεικόνιζε τον barista που καθόταν πίσω από το ταμείο και διάφορους άλλους πελάτες της καφετέριας.
«Ουάου», αναφώνησα με θαυμασμό!
Η κυρία αναστέναξε, χαμογέλασε και είπε, «μερικές φορές θα ήθελα να μπορώ να αιχμαλωτίσω όλη την ομορφιά του κόσμου στα σχέδιά μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι αυτό είναι αδύνατο. Έτσι, σκέφτηκα να απαθανατίζω τις όμορφες στιγμές».
Της απάντησα ότι όλη η ομορφιά του κόσμου απαθανατίζεται σε κάθε σχέδιο που αντιλαμβάνεται την ομορφιά μιας στιγμής∙ κι ότι τα σχέδιά της ήταν πραγματικά υπέροχα, όπως και το χαμόγελό της, διότι αποκάλυπταν μια παρουσία, με ένα πάθος που μπορούσε να διακρίνει την ομορφιά σε μέρη κοινά, συνηθισμένα και καθημερινά - μια ομορφιά που οι περισσότεροι από εμάς χάνουμε.
Κρυφογέλασε και πάλι και είπε, «η μακαρίτισσα η μητέρα μου κάποτε μου είπε ότι η ομορφιά έρχεται όταν ο χρόνος παύει να υπάρχει. Εάν έχει δίκιο, τότε πράγματι τα σχέδιά μου είναι όμορφα. Κι αυτό, διότι, νομίζω ότι ο χρόνος σταματά όταν προ-σπαθώ να ενώσω τις ιδέες μου με τις στιγμές που γεννιούνται και υπάρχουν γύρω μου».
Χαμογέλασα εγκάρδια και έστρεψα τον λαπτοπ μου προς το μέρος της για να μπορέσει να διαβάσει τις λέξεις που είχα γράψει λίγες στιγμές πριν: «Ο χρόνος παύει να υπάρχει όταν εκείνη αγκαλιάζει τη στιγμή, διότι δεν αποζητά τίποτε άλλο, μόνο την ομορφιά που η στιγμή αυτή μπορεί να της χαρίσει».
«Ποια είναι;» ρώτησε η κυρία.
«Είναι η σοφή ηρωίδα ενός παραμυθιού που κάποιοι άλλοι θα διαβάσουν… και είναι και μια ελπίδα για μένα», απάντησα κλείνοντας το μάτι.
Μου έκλεισε κι εκείνη το μάτι, για να μου δείξει ότι δεν ήταν μια απλή ελπίδα. Και πριν προλάβω να χαμογελάσω, ξαφνικά φταρνίστηκα. Εκείνη μου είπε ότι έμοιαζα με τον Tarzan εκείνη την ώρα και θέλησε να με σκιτσάρει.
Της απάντησε ότι δεν με πείραζε να μείνω για λίγο ακίνητος, ποζάροντας έτοιμος να φτερνιστώ! Καθώς σχεδίαζε, εγώ εξέταζα το βλέμμα της, ξέρετε για ποιο βλέμμα μιλάω … είναι εκείνο το βλέμμα που έχει κανείς όταν βλέπει γύρω του ομορφιά, ο χρόνος παύει να υπάρχει και οι ήρωες των παραμυθιών ζωντανεύουν μπροστά μας.
Η παρουσία που μας κάνει να αντιληφθούμε όλα εκείνα που χάνουμε!
Γιατί σας είπα αυτή την ιστορία;
Διότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από μικρές, ανεπαίσθητες υπενθυμίσεις, μερικές φορές.
Χρειαζόμαστε κάποιον να μας υπενθυμίζει την αίσθηση να βουλιάζει κανείς μέσα στην ομορφιά της στιγμής— στην ομορφιά των ανθρώπων, της συνομιλίας, των ανεκτίμητων μικρών κομματιών ζωής που υπάρχουν εκεί.
Έχουμε ανάγκη κάποιος να μας υπενθυμίσει τι σημαίνει να ζωντανεύουν μπροστά μας τα «πριγκιπόπουλα του παραμυθιού».
Διότι, πολύ συχνά, μέσα στη σπουδή και το χάος της καθημερινότητας, εμείς το ξεχνάμε.
Ξεχνάμε τι μπορούμε να κάνουμε όταν δινόμαστε με πάθος σε κάτι.
Ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τα δώρα που βρίσκονται μπροστά μας.
Έτσι, έγραψα μια ιστορία για μια καθημερινή μου πρωινή συνήθεια – ένα συνηθισμένο πρωινό στο αγαπημένο μου καφέ – που έφερε μια απρόσμενη ομορφιά στη ζωή μου, απλώς επειδή έστρεψα τη σκέψη μου πάνω της.
Παρατήρησα τη γλυκιά κυρία που με σκίτσαρε, καλωσόρισα την παρουσία της, χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω την κατάσταση. Δεν βιαζόμουν να πάω κάπου… ούτε κι εκείνη.
Βρεθήκαμε κι οι δύο εκεί, ολόσωμα και ολόψυχα, ο ένας μαζί με τον άλλον.
Και, έτσι, μαζί φτιάξαμε μαζί μια πραγματικά αξιολάτρευτη ιστορία, που αξίζει να τη θυμόμαστε.
Ας αφήσουμε τις στιγμές να οδηγήσουν το βλέμμα μας.
Στη ζωή τα πάντα είναι σημαντικά, κάθε στιγμή, ό,τι κάνουμε, όπου κι αν είμαστε.
Διότι είναι η μοναδική στιγμή που είναι εντελώς δική μας.
Δεν πηγαίνουμε πουθενά, είμαστε εκεί.
Δεν πηγαίνουμε σε καμία στιγμή πιο σημαντική, σε κανένα μέρος πιο σημαντικό.
Το παρόν δεν είναι το εφαλτήριο – είναι ο απόλυτος προορισμός.
Η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής μας βρίσκεται σε αυτή τη στιγμή.
Αυτή η στιγμή δεν είναι τίποτε άλλο από την ίδια τη ζωή μας!
Ίσως αυτό φαίνεται προφανές, αλλά, εμείς οι άνθρωποι δυστυχώς έχουμε την τάση να ξεχνάμε εύκολα. Όλοι μας, ξεχνάμε πολύ περισσότερο από όσο μπορούμε να παραδεχτούμε.
Κάθε μέρα, όλη μέρα, πολλοί από εμάς αισθανόμαστε ότι το παρόν δεν μας είναι αρκετό - λες και η ζωή μας απλώς δεν αξίζει να είμαστε ολόψυχα παρόντες μέσα σε κάθε στιγμή της ζωής. Και για αυτόν τον λόγο, χάνουμε την ομορφιά της ζωής.
Κι όμως, αν κάναμε το αντίθετο;
Τι θα γινόταν εάν αποδεχόμασταν αυτή τη στιγμή και ό,τι βρίσκεται μέσα της (ακόμη κι εμάς), ως κάτι απόλυτα αρκετό;
Τι θα γινόταν εάν αποδεχόμασταν το «κακό» μαζί με το καλό, τις απογοητεύσεις μαζί με τα μαθήματα ζωής, το βαρετό με το ενδιαφέρον, την ανησυχία με την ευκαιρία, ως μέρος μιας αόρατης συμφωνίας που μας προσφέρεται από μια δεδομένη στιγμή της ζωής;
Τι θα γινόταν εάν σταματούσαμε για λίγο για να δούμε τα πάντα με απόλυτη καθαρότητα;
Για σκεφτείτε …
Η ζωή μας θα ήταν πιο ουσιαστική και αξιομνημόνευτη;
Θα είχαμε περισσότερες όμορφες ιστορίες να λατρέψουμε και να μοιραστούμε με κάποιος;
Ναι, νομίζω ναι!
Κι έτσι, τώρα νομίζω ότι ήρθε η ώρα να δώσουμε όσο περισσότερη προσοχή μπορούμε.
Τώρα είναι η καλύτερη ώρα να κοιτάξουμε γύρω μας με δέος – να δούμε την υγεία μας, το σπίτι μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τη δουλειά μας και τις ευκαιρίες της κάθε στιγμής.
Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή να παρατηρήσουμε το παραμύθι στη ζωή μας – να δούμε τι χάσαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Πώς;
Δύο λέξεις: Πνευματική επίγνωση.
Πιο εύκολα το λέει κανείς, παρά το κάνει, έτσι συμβαίνει συνήθως. Κι όμως, εάν το κάνουμε θα δούμε ότι κάθε στιγμή αξίζει την προσοχή μας, να της δοθούμε απόλυτα και μοναδικά.
Η πνευματική επίγνωση είναι μια καθημερινή πρακτική, η απόλυτη πρόκληση. Είναι τρόπος ζωής, τρόπος του είναι, τρόπος να παρατηρούμε, να βουλιάζουμε μέσα στην δύναμη του ανθρωπισμού μας.
Εάν θέλετε να κάνετε πρακτική, αρκεί να θυμίζετε στον εαυτό σας …
1️⃣---➤Να έχει επίγνωση για ό,τι συμβαίνει την παρούσα στιγμή χωρίς να επιθυμεί κάτι διαφορετικό.
2️⃣---➤Να απολαμβάνει κάθε ευχάριστη εμπειρία χωρίς να σκέφτεται τι θα γίνει εάν κάτι αλλάξει (σίγουρα θα αλλάξει).
3️⃣---➤Να βιώνει κάθε δυσάρεστη εμπειρία χωρίς τον φόβο ότι πάντοτε θα είναι έτσι (διότι δεν θα είναι).
Αν εντάξουμε αυτή την ιεροτελεστία της επίγνωσης στην καθημερινότητά μας, σίγουρα θα δούμε αναμφισβήτητα ότι ο τρόπος που βιώνουμε τη ζωή μας θα αλλάξει στο εξής.
| |
Μόλις η ηλικιωμένη κυριά ολοκλήρωσε το σχέδιο με εμένα την ώρα που είμαι έτοιμος να ξεσπάσω σε ένα ηχηρό φτάρνισμα, το κοίταξε, το θαύμασε χαμογελώντας όμορφα κι αληθινά και είπε: «Μικρέ μου Ταρζάν, είναι τέλειο! Γιατί μέχρι τώρα δεν έμαθα να ανοίγω τα μάτια μου και να εκτιμώ αυτές τις γλυκές συναντήσεις; Να περνάω κάθε μέρα σαν να ήταν η πρώτη, ή η τελευταία μου σε αυτή τη γη;». Τότε, σταμάτησε για λίγο, σιώπησε αφήνοντας το χαμόγελο στο πρόσωπό της, πήρε μια βαθιά ανάσα και με το βλέμμα στυλωμένο στο σκίτσο συνέχιζε απαλά «μικρέ μου Ταρζάν, μετανιώνω μόνο και μόνο διότι πολλές φορές ασυνείδητα πιστεύω στη σημασία του αύριο».
Ας κρατήσουμε το συναίσθημά της στην καρδιά μας, ας μάθουμε από αυτό!!!
Κείμενο – Απόδοση, Λ.Τ. share24.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου