Κοινωνία~Σχέσεις~Συναισθήματα Vs Ψυχολογία !!!
Περίμενε μια στιγμή, θέλω να σε ρωτήσω κάτι, κάτι πολύ σημαντικό. Πες μου, σε παρακαλώ, πώς το κάνεις, πώς μπορείς και ξεχνάς τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα; Μάθε μου και εμένα πώς να σβήνω με τόση ευκολία όσα περάσαμε, όσα ζήσαμε, όσα ένιωσα για εσένα. Πες μου, σε παρακαλώ, πώς διαγράφεις τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις. Πώς μπορείς και ξεχνάς όλες εκείνες τις μικρές χαρές και τους μικρούς θανάτους, που βιώσαμε παρέα. Τα λόγια που είπαμε, τις ματιές που ανταλλάξαμε, τα χάδια και τα φιλιά.
Μάθε με να ξεχνώ κι εγώ με τόση ευκολία, πως κάποτε τα μάτια και τα χέρια σου άφηναν σημάδια πάνω μου. Βοήθησέ με να σβήσω από πάνω μου τις ανεξίτηλες γραμμές σου.
Κάτσε μία στιγμή, κάτσε μια στιγμή μονάχα, ίσα για να μου πεις πώς σου είναι τόσο εύκολο. Πώς μετά από όλα αυτά καταφέρνεις και φεύγεις με τόση ψυχραιμία, με τόση απάθεια. Πες μου, πώς; Γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι δεν ένιωσες ποτέ σου. Αλλά δεν μπορεί… Δεν μπορεί να τα ένιωθα μόνη μου όλα αυτά, δεν μπορεί να τα ζούσα μόνη μου όλα αυτά.
Σε ξέρω. Τα ζούσες μαζί μου, τα ένιωθες μαζί μου. Σε έβλεπα να γεννιέσαι και να πεθαίνεις σε κάθε μας χαρά και σε κάθε μας καβγά. Τώρα πώς; Τώρα πώς κατεβάζεις έτσι διακόπτη και προσποιείσαι πως τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη; Μάθε μου και εμένα πώς το κάνεις, γιατί το κάνεις να φαντάζει τόσο εύκολο και εγώ στην σκέψη και μόνο πως θα σε ξεχάσω πονάω. Πες μου, πώς κατάφερες και ξεθώριασες από την μνήμη σου τόσο γρήγορα τα πάντα;
Σε παρακαλώ, μείνε μια στιγμή και μάθε μου, πώς μπορώ και εγώ να ξεχάσω, πώς μπορώ κι εγώ έτσι απλά όπως εσύ να σταματήσω να πονάω. Μάθε μου πώς μπορώ με τόση ευκολία να σβήσω ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής μου κι έπειτα φύγε. Μα σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ αν θες, φεύγοντας πάρε μαζί σου τα πάντα, όλες μου τις αναμνήσεις, όλα μου τα συναισθήματα. Άσε με κενή, να μην νιώθω, να μην πονάω, να μην θυμάμαι πώς είναι να σε αγαπάω. Μάθε με κι εμένα σε παρακαλώ να ξεχνάω…
Το άρθρο έγραψε η Άντζελα Καμπέρου
loveletters.gr
Μάθε με να ξεχνώ κι εγώ με τόση ευκολία, πως κάποτε τα μάτια και τα χέρια σου άφηναν σημάδια πάνω μου. Βοήθησέ με να σβήσω από πάνω μου τις ανεξίτηλες γραμμές σου.
Κάτσε μία στιγμή, κάτσε μια στιγμή μονάχα, ίσα για να μου πεις πώς σου είναι τόσο εύκολο. Πώς μετά από όλα αυτά καταφέρνεις και φεύγεις με τόση ψυχραιμία, με τόση απάθεια. Πες μου, πώς; Γιατί το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι δεν ένιωσες ποτέ σου. Αλλά δεν μπορεί… Δεν μπορεί να τα ένιωθα μόνη μου όλα αυτά, δεν μπορεί να τα ζούσα μόνη μου όλα αυτά.
Σε ξέρω. Τα ζούσες μαζί μου, τα ένιωθες μαζί μου. Σε έβλεπα να γεννιέσαι και να πεθαίνεις σε κάθε μας χαρά και σε κάθε μας καβγά. Τώρα πώς; Τώρα πώς κατεβάζεις έτσι διακόπτη και προσποιείσαι πως τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη; Μάθε μου και εμένα πώς το κάνεις, γιατί το κάνεις να φαντάζει τόσο εύκολο και εγώ στην σκέψη και μόνο πως θα σε ξεχάσω πονάω. Πες μου, πώς κατάφερες και ξεθώριασες από την μνήμη σου τόσο γρήγορα τα πάντα;
Σε παρακαλώ, μείνε μια στιγμή και μάθε μου, πώς μπορώ και εγώ να ξεχάσω, πώς μπορώ κι εγώ έτσι απλά όπως εσύ να σταματήσω να πονάω. Μάθε μου πώς μπορώ με τόση ευκολία να σβήσω ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής μου κι έπειτα φύγε. Μα σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ αν θες, φεύγοντας πάρε μαζί σου τα πάντα, όλες μου τις αναμνήσεις, όλα μου τα συναισθήματα. Άσε με κενή, να μην νιώθω, να μην πονάω, να μην θυμάμαι πώς είναι να σε αγαπάω. Μάθε με κι εμένα σε παρακαλώ να ξεχνάω…
Το άρθρο έγραψε η Άντζελα Καμπέρου
loveletters.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου