Κοινωνία/Σχέσεις ~ Συναισθήματα ~ Συμπεριφορά !!!
Αν η ελπίδα πέθαινε δεν θα ήμασταν τόσοι πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν να προσπαθούν, δεν θα αφήναμε τόσα πολλά πράγματα στην άκρη για κάτι ή κάποιον που είναι μακριά από εμάς, δεν θα συνεχίζαμε και δεν θα προφασιζόμασταν τον εαυτό μας ούτε μέσα από ένα "όχι" που λαμβάνουμε από τη ζωή όταν όλα φαίνονται απελπιστικά.
Αν πέθαινε η ελπίδα, όπως λένε πολλοί, θα εγκαταλείπαμε εύκολα τα όνειρά μας και θα ζούσαμε μια οδυνηρή, αβέβαιη πραγματικότητα, καταβεβλημένοι από τις συνθήκες ότι όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αν είχαμε κάνει αυτό ή εκείνο.
Είναι αυτή που μας κάνει να πιστεύουμε στο αύριο του Θεού, είναι αυτή που μας οδηγεί, είναι αυτή που τροφοδοτεί την πίστη μας, δίνοντάς μας μια παράλογη βεβαιότητα ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς φόβο, ότι ακριβώς στην άκρη του τούνελ υπάρχει διέξοδος, υπάρχει απάντηση, υπάρχει ευκαιρία, υπάρχει μια δύναμη έτοιμη να μας αγκαλιάσει και να μας πει "τα κατάφερες".
Η καρδιά ενός ανθρώπου δεν επιλέγει ποιον να αγαπήσει, δεν μας δίνει επιλογή, ούτε μας λέει αν αξίζει ή όχι, απλά προστατεύει έναν άλλον και αρχίζει να τον φροντίζει χωρίς να το καταλάβει, αρχίζει να τον νιώθει έντονα, να παίρνει τους πόνους του, τη θλίψη του, τις απογοητεύσεις του, αρχίζει να μετράει τις μέρες , Η καρδιά ενός ανθρώπου είναι σαν τον ήλιο που λάμπει στη μέση της βροχής, πιστεύοντας ότι είναι δυνατόν να ζήσει μια αγάπη, ότι είναι δυνατόν να προσπαθήσει, ότι είναι δυνατόν να ζωγραφίσει ένα ουράνιο τόξο εκεί που κανείς δεν τόλμησε να πιστέψει.
Γι' αυτό λέω ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει στο τέλος, μας κάνει πάντα να ξαναρχίζουμε, μας ωθεί πάντα να αγωνιζόμαστε για αυτό που θέλουμε και για αυτόν που θέλουμε, χωρίς να αποθαρρυνόμαστε ή να αποδυναμωνόμαστε.
The wonderful article was written by Cecilia sfalsin{Σεσίλια Σφάλσιν} & translation the underling Sinakis
ceciliasfalsin.com.br
Αν πέθαινε η ελπίδα, όπως λένε πολλοί, θα εγκαταλείπαμε εύκολα τα όνειρά μας και θα ζούσαμε μια οδυνηρή, αβέβαιη πραγματικότητα, καταβεβλημένοι από τις συνθήκες ότι όλα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά αν είχαμε κάνει αυτό ή εκείνο.
Είναι αυτή που μας κάνει να πιστεύουμε στο αύριο του Θεού, είναι αυτή που μας οδηγεί, είναι αυτή που τροφοδοτεί την πίστη μας, δίνοντάς μας μια παράλογη βεβαιότητα ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς φόβο, ότι ακριβώς στην άκρη του τούνελ υπάρχει διέξοδος, υπάρχει απάντηση, υπάρχει ευκαιρία, υπάρχει μια δύναμη έτοιμη να μας αγκαλιάσει και να μας πει "τα κατάφερες".
Η καρδιά ενός ανθρώπου δεν επιλέγει ποιον να αγαπήσει, δεν μας δίνει επιλογή, ούτε μας λέει αν αξίζει ή όχι, απλά προστατεύει έναν άλλον και αρχίζει να τον φροντίζει χωρίς να το καταλάβει, αρχίζει να τον νιώθει έντονα, να παίρνει τους πόνους του, τη θλίψη του, τις απογοητεύσεις του, αρχίζει να μετράει τις μέρες , Η καρδιά ενός ανθρώπου είναι σαν τον ήλιο που λάμπει στη μέση της βροχής, πιστεύοντας ότι είναι δυνατόν να ζήσει μια αγάπη, ότι είναι δυνατόν να προσπαθήσει, ότι είναι δυνατόν να ζωγραφίσει ένα ουράνιο τόξο εκεί που κανείς δεν τόλμησε να πιστέψει.
Γι' αυτό λέω ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει στο τέλος, μας κάνει πάντα να ξαναρχίζουμε, μας ωθεί πάντα να αγωνιζόμαστε για αυτό που θέλουμε και για αυτόν που θέλουμε, χωρίς να αποθαρρυνόμαστε ή να αποδυναμωνόμαστε.
The wonderful article was written by Cecilia sfalsin{Σεσίλια Σφάλσιν} & translation the underling Sinakis
ceciliasfalsin.com.br
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου