Για Μια Καλύτερη Ζωή Vs Ψυχολογία !!!
Η πρώτη εντύπωση που διαμορφώνεις για έναν άνθρωπο είναι πάντα εκείνη που σου εμπνέει το παρουσιαστικό του. Και βάσει αυτής συνήθως βγάζουμε ένα συμπέρασμα για το ποιόν του απέναντι που άλλες φορές μπορεί να συμπίπτει μ’ ό,τι πραγματικά είναι ή σ’ άλλες περιπτώσεις να απέχει αντιδιαμετρικά με την προσωπικότητά του. Σ’ αυτό φταίνε σαφώς κι οι δύο μεριές. Πρώτα εκείνος που στάθηκε μόνο σ’ ότι αγγίζουν τα μάτια και μετά εσύ που προβάλλεις στον έξω κόσμο ένα κάλυμμα κι έναν αντιπερισπασμό που για κάποιο λόγο ο ίδιος επέλεξες.
Υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα, λοιπόν, που όπως κι αν τους κοιτάξουν οι άλλοι πάντα τους φαίνονται άτρωτοι. Άνθρωποι σκληροί κι άγριοι. Ζαμανφού και πάνω τούρλα, σταρχιδιστές, στην κοσμάρα τους, αναίσθητοι. Τόσες φράσεις χρησιμοποιούνται για να σε χαρακτηρίσουν καθημερινά κι άλλες τόσες απογοητεύουν τ’ αυτιά σου μόλις τύχει κι ακούσεις τι σκέφτονται για εσένα, μιας κι εσύ, που γνωρίζεις βαθύτερα τον εαυτό σου, ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τα ατού, τα ελαττώματα και τους δαίμονες που υποκρύπτονται στα σωθικά σου.
Οι «εκείνοι» μένουν να σου εξηγούν και ν’ αναλύουν πως είναι ο «αέρας» σου τέτοιος, «αυτό που δείχνεις», ότι σε προστατεύει ένα πέπλο δυναμικότητας ανίκητο στις εξωτερικές δυνάμεις και συμφορές. Στο μυαλό τους είσαι απρόσβλητος. Χωρίς κανένα ουσιώδες επιχείρημα, όλοι παρεξηγούν πάντα την ανεξαρτησία της προσωπικής σου ζωής και της καθημερινότητάς σου και την παρερμηνεύουν στη σημασία της ως «ποιον έχει ανάγκη εκείνος;» ή «δείχνεις να μη φοβάσαι τίποτα». Αυτό το εκμεταλλεύονται όλοι κι εκεί χτυπάνε. Πόσο κρίμα κι άδικο;
Δεν τους παρεξηγείς όμως, απλά στενοχωριέσαι για το πώς γίνεται κάθε γαμημένη φορά ο περίγυρος να πέφτει τόσο έξω στις υποθέσεις του για εσένα. Πώς γίνεται ακόμη κι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι να θεωρούν πως δεν πληγώνεσαι, πως δε σπάζεσαι, πως αντέχεις, πως αδιαφορείς; Δεν είσαι εσύ αυτός που περιγράφουν κι ούτε που ξέρεις και πώς να τους πείσεις για τ’ αντίθετο.
Βέβαια, ξέρεις το γιατί. Κουμαντάρεις τη ζωή και τις υποχρεώσεις σου με αναμφίβολη υπευθυνότητα κι οργάνωση, επαναστατείς με τα δικά σου σταθμά, αδράχνεις την κοινωνία κι απασχολείσαι με τα κοινά της, απαγκιστρώνεσαι από σάπιες ιδέες, προσπαθείς να ζεις όπως ονειρεύεσαι και κυνηγάς ένα βίο που το λιγότερο ιδανικός θα ήθελες να ‘ναι. Συναθροίζοντάς τα, όμως, όλα αυτά διαμορφώνουν -επιφανειακά τουλάχιστον- έναν άνθρωπο μ’ αυτοπεποίθηση, με πίστη στις ικανότητές του και που ξέρει να βουλώνει τ’ αυτιά του στις κακεντρεχείς κι άσπιλες ιδεοληψίες. Έτσι, θαμπωμένοι όλοι απ’ τα συνακόλουθα των επιλόγων σου θεωρούν πως είσαι συναισθηματικά ανίκητος κι ότι όταν γυρνάς στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου κανένα παράπονο δε σε πιάνει, καμιά πληγή δεν υποτροπιάζει, κανένα δάκρυ δεν κυλάει.
Ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της συγκεκριμένης κοινωνίας είναι οι άτρωτοι αυτής της κατηγορίας. Ζουν σε μια αδηφάγα κοινωνία που έχει μετατρέψει σε ντροπή κι αδυναμία την επίδειξη συναισθήματος και πάθους κι αντ’ αυτών χαλιναγωγεί τους ανθρώπους της και τους σμιλεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να στέκονται δυναμικοί, ηγετικοί και κυρίαρχοι. Οι «άτρωτοι» έγιναν ανεξάρτητοι, δυναμικοί κι επιφανείς αήττητοι αναπτύσσοντας έτσι έναν τρόπο άμυνας που τους προστάτευε απ’ το να δείξουν ότι οι αντιξοότητες και τα βάσανα ίσως τους πληγώνουν περισσότερο απ’ ότι θα ‘πρεπε. Οι «άτρωτοι» έγιναν κρυψίνους, χάχες κι αυτοκέφαλοι φοβούμενοι ότι η ευαισθησία τους μπορεί να προκαλέσει τη λύπηση και τον τρόμο. Γι’ αυτό κι εκείνοι πονάνε πάντα μόνοι!
Πίστεψαν πως η δική τους ανάγκη να προβάλλουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, στενοχωρούν και παραβιάζουν τον ιδιωτικό χώρο των υπολοίπων και κατά κάποιο τρόπο, βάζοντας παράταιρα τις δικές τους επιθυμίες ή λογισμούς, έμαθαν να το βουλώνουν στη διεκδίκηση των συναισθηματικών τους δικαιωμάτων. Κι έτσι κρύφτηκαν πίσω από την ανεξαρτησία τους, όπως κρύβονται τα μωρά πίσω απ’ το φουστάνι της μαμάς τους. Φούντωσαν και λίγο την εικόνα τους –γιατί κατά βάθος αυτό θα ήθελαν να είναι- κι έζησαν με την ελπίδα πως οι άνθρωποί τους, τουλάχιστον, θα καταλάβουν πως ό,τι είναι πραγματικά βρίσκεται ακριβώς στην αντίπερα άκρη του νήματος απ’ αυτό που φαίνονται.
Για να ‘ρθουν κάποτε οι άλλοι να σου πουν πως γύρω από τ’ όνομά σου δημιουργούνται παρεξηγήσεις, εσύ παρεξηγείσαι και κακοχαρακτηρίζεσαι ως αναίσθητος κι αδιάφορος. Εσύ που σε πιάνει το παράπονο απ’ όλα τα παραμικρά που σου συμβαίνουν, που γίνεσαι κομμάτια για τον πόνο του φίλου σου, που είσαι ο «τρελός» της οικογένειας για να καλύψεις τα προβλήματά της ώστε να μην τα βλέπουν οι άλλοι κι υποφέρουν. Εσύ που δεν αφήνεις λέξη να πέσει κάτω και την αναλύεις μέχρι να βγάλει η μύγα ξύγκι, που τα επαγγελματικά, οικονομικά και προσωπικά εμπόδια μπορεί να γίνουν η αφορμή να χάσεις τον μπούσουλα. Εσύ που σε πόνεσε θανάσιμα ο γκόμενος που σε παράτησε –παρόλο που του φέρθηκες σπαθί- επειδή φοβήθηκε μην τον καβαλήσεις, ενώ ξέρεις ότι πιο γατάκι από εσένα στον έρωτα ανάθεμα αν υπάρχει άλλο. Εσύ που κλαις κρυφά και πάντα μόνος.
Μα τι είναι πιο άδικο; Το ότι σε θεωρούν «άτρωτο» ενώ δεν είσαι; Ή μήπως το ότι κάποια στιγμή πρέπει ν’ αρχίσεις να δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι; Και βασικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός που εκτιμάται στη ζωή είναι αυτός που βάζει τα όριά του. Αυτός που τους επέτρεψε να τα πιστεύουν όλα αυτά χωρίς να αντιδράσει δεν εκτιμήθηκε ποτέ. Κι αυτό, επιστημονικά τεκμηριωμένο. Αλλά σιγά, και τι έγινε; Σιγά μην είναι ο «άτρωτός» σας ευαίσθητος τελικά, μαλάκες.
Το άρθρο έγραψε η Χριστίνα Σούκη
You Might Also Like… …
‿︵♡︵‿⊱❊⊰‿︵♡︵‿
‿︵♡︵‿⊱❊⊰‿︵♡︵‿
‿︵♡︵‿⊱❊⊰‿︵♡︵‿
‿︵♡︵‿⊱❊⊰‿︵♡︵‿
anapnoes.gr
Υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα, λοιπόν, που όπως κι αν τους κοιτάξουν οι άλλοι πάντα τους φαίνονται άτρωτοι. Άνθρωποι σκληροί κι άγριοι. Ζαμανφού και πάνω τούρλα, σταρχιδιστές, στην κοσμάρα τους, αναίσθητοι. Τόσες φράσεις χρησιμοποιούνται για να σε χαρακτηρίσουν καθημερινά κι άλλες τόσες απογοητεύουν τ’ αυτιά σου μόλις τύχει κι ακούσεις τι σκέφτονται για εσένα, μιας κι εσύ, που γνωρίζεις βαθύτερα τον εαυτό σου, ξέρεις καλύτερα απ’ όλους τα ατού, τα ελαττώματα και τους δαίμονες που υποκρύπτονται στα σωθικά σου.
Οι «εκείνοι» μένουν να σου εξηγούν και ν’ αναλύουν πως είναι ο «αέρας» σου τέτοιος, «αυτό που δείχνεις», ότι σε προστατεύει ένα πέπλο δυναμικότητας ανίκητο στις εξωτερικές δυνάμεις και συμφορές. Στο μυαλό τους είσαι απρόσβλητος. Χωρίς κανένα ουσιώδες επιχείρημα, όλοι παρεξηγούν πάντα την ανεξαρτησία της προσωπικής σου ζωής και της καθημερινότητάς σου και την παρερμηνεύουν στη σημασία της ως «ποιον έχει ανάγκη εκείνος;» ή «δείχνεις να μη φοβάσαι τίποτα». Αυτό το εκμεταλλεύονται όλοι κι εκεί χτυπάνε. Πόσο κρίμα κι άδικο;
Δεν τους παρεξηγείς όμως, απλά στενοχωριέσαι για το πώς γίνεται κάθε γαμημένη φορά ο περίγυρος να πέφτει τόσο έξω στις υποθέσεις του για εσένα. Πώς γίνεται ακόμη κι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι να θεωρούν πως δεν πληγώνεσαι, πως δε σπάζεσαι, πως αντέχεις, πως αδιαφορείς; Δεν είσαι εσύ αυτός που περιγράφουν κι ούτε που ξέρεις και πώς να τους πείσεις για τ’ αντίθετο.
Βέβαια, ξέρεις το γιατί. Κουμαντάρεις τη ζωή και τις υποχρεώσεις σου με αναμφίβολη υπευθυνότητα κι οργάνωση, επαναστατείς με τα δικά σου σταθμά, αδράχνεις την κοινωνία κι απασχολείσαι με τα κοινά της, απαγκιστρώνεσαι από σάπιες ιδέες, προσπαθείς να ζεις όπως ονειρεύεσαι και κυνηγάς ένα βίο που το λιγότερο ιδανικός θα ήθελες να ‘ναι. Συναθροίζοντάς τα, όμως, όλα αυτά διαμορφώνουν -επιφανειακά τουλάχιστον- έναν άνθρωπο μ’ αυτοπεποίθηση, με πίστη στις ικανότητές του και που ξέρει να βουλώνει τ’ αυτιά του στις κακεντρεχείς κι άσπιλες ιδεοληψίες. Έτσι, θαμπωμένοι όλοι απ’ τα συνακόλουθα των επιλόγων σου θεωρούν πως είσαι συναισθηματικά ανίκητος κι ότι όταν γυρνάς στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου κανένα παράπονο δε σε πιάνει, καμιά πληγή δεν υποτροπιάζει, κανένα δάκρυ δεν κυλάει.
Ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της συγκεκριμένης κοινωνίας είναι οι άτρωτοι αυτής της κατηγορίας. Ζουν σε μια αδηφάγα κοινωνία που έχει μετατρέψει σε ντροπή κι αδυναμία την επίδειξη συναισθήματος και πάθους κι αντ’ αυτών χαλιναγωγεί τους ανθρώπους της και τους σμιλεύει με τέτοιο τρόπο ώστε να στέκονται δυναμικοί, ηγετικοί και κυρίαρχοι. Οι «άτρωτοι» έγιναν ανεξάρτητοι, δυναμικοί κι επιφανείς αήττητοι αναπτύσσοντας έτσι έναν τρόπο άμυνας που τους προστάτευε απ’ το να δείξουν ότι οι αντιξοότητες και τα βάσανα ίσως τους πληγώνουν περισσότερο απ’ ότι θα ‘πρεπε. Οι «άτρωτοι» έγιναν κρυψίνους, χάχες κι αυτοκέφαλοι φοβούμενοι ότι η ευαισθησία τους μπορεί να προκαλέσει τη λύπηση και τον τρόμο. Γι’ αυτό κι εκείνοι πονάνε πάντα μόνοι!
Πίστεψαν πως η δική τους ανάγκη να προβάλλουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, στενοχωρούν και παραβιάζουν τον ιδιωτικό χώρο των υπολοίπων και κατά κάποιο τρόπο, βάζοντας παράταιρα τις δικές τους επιθυμίες ή λογισμούς, έμαθαν να το βουλώνουν στη διεκδίκηση των συναισθηματικών τους δικαιωμάτων. Κι έτσι κρύφτηκαν πίσω από την ανεξαρτησία τους, όπως κρύβονται τα μωρά πίσω απ’ το φουστάνι της μαμάς τους. Φούντωσαν και λίγο την εικόνα τους –γιατί κατά βάθος αυτό θα ήθελαν να είναι- κι έζησαν με την ελπίδα πως οι άνθρωποί τους, τουλάχιστον, θα καταλάβουν πως ό,τι είναι πραγματικά βρίσκεται ακριβώς στην αντίπερα άκρη του νήματος απ’ αυτό που φαίνονται.
Για να ‘ρθουν κάποτε οι άλλοι να σου πουν πως γύρω από τ’ όνομά σου δημιουργούνται παρεξηγήσεις, εσύ παρεξηγείσαι και κακοχαρακτηρίζεσαι ως αναίσθητος κι αδιάφορος. Εσύ που σε πιάνει το παράπονο απ’ όλα τα παραμικρά που σου συμβαίνουν, που γίνεσαι κομμάτια για τον πόνο του φίλου σου, που είσαι ο «τρελός» της οικογένειας για να καλύψεις τα προβλήματά της ώστε να μην τα βλέπουν οι άλλοι κι υποφέρουν. Εσύ που δεν αφήνεις λέξη να πέσει κάτω και την αναλύεις μέχρι να βγάλει η μύγα ξύγκι, που τα επαγγελματικά, οικονομικά και προσωπικά εμπόδια μπορεί να γίνουν η αφορμή να χάσεις τον μπούσουλα. Εσύ που σε πόνεσε θανάσιμα ο γκόμενος που σε παράτησε –παρόλο που του φέρθηκες σπαθί- επειδή φοβήθηκε μην τον καβαλήσεις, ενώ ξέρεις ότι πιο γατάκι από εσένα στον έρωτα ανάθεμα αν υπάρχει άλλο. Εσύ που κλαις κρυφά και πάντα μόνος.
Μα τι είναι πιο άδικο; Το ότι σε θεωρούν «άτρωτο» ενώ δεν είσαι; Ή μήπως το ότι κάποια στιγμή πρέπει ν’ αρχίσεις να δείχνεις ποιος πραγματικά είσαι; Και βασικά, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός που εκτιμάται στη ζωή είναι αυτός που βάζει τα όριά του. Αυτός που τους επέτρεψε να τα πιστεύουν όλα αυτά χωρίς να αντιδράσει δεν εκτιμήθηκε ποτέ. Κι αυτό, επιστημονικά τεκμηριωμένο. Αλλά σιγά, και τι έγινε; Σιγά μην είναι ο «άτρωτός» σας ευαίσθητος τελικά, μαλάκες.
Το άρθρο έγραψε η Χριστίνα Σούκη
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Αποδέξου το σώμα σου.
Αγάπησε τον εαυτό σου !!!
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Άσε το παιδί σου να χαρεί την ανεπανάληπτη παιδική του ηλικία… !!!
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Ψυχολογία !!!
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Φιλοσοφία !!!
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Σχέσεις !!!
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Κοινωνία !!!
Δείτε αυτή την Ανάρτηση: Όμορφος Κόσμος !!!
Προτεινόμενο Άρθρο: Μη ρωτάς για το νόημα της ζωής. Η ίδια είναι το νόημα – π. Λίβυος. !!!
Προτεινόμενο Άρθρο: Ενσυναίσθηση: Ποιες είναι οι υπερδύναμεις της ??
Δείτε κ.α. Αναρτήσεις με Θέμα: Μήπως η σχέση σου σε κακοποιεί ??
Δείτε κ.α. Αναρτήσεις με Θέμα: Μήπως βιώνετε συναισθηματική κακοποίηση και δεν το έχετε α-ντιληφθεί ??
Δείτε κ.α. Αναρτήσεις με Θέμα: Συναισθήματα !!!
Δείτε κ.α. Αναρτήσεις με Θέμα: Συνήθειες !!!
Δείτε κ.α. Αναρτήσεις με Θέμα: Άνθρωποι !!!
Δείτε κ.α. Α-ναρτήσεις με Θέμα: Πρωτοπορία !!!
Προτει-νόμενο Άρθρο: Συναισθηματική νοημοσύνη για τις δύσκολες στιγμές!!! !!!
Προτεινόμενο Άρθρο: Πώς να εκπαιδεύσετε συναισθηματικά τα παιδιά σας με επιτυχία!!! !!!
anapnoes.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου